Hoe het begon...

Mijn eerste auto heb ik in 1987 gekocht; een bruingrijze Simca Chrysler 1308 GLS [86-XK-38] uit 1978. Een vijfdeurs hatchback met een 1500CC motor erin. Hij heeft het een jaartje volgehouden en toen was hij rijp voor de sloop.

Diana, toen nog mijn vriendin, financierde in 1988 de opvolger, een aubergine-grijze Citroën GSA Club-break [HN-50-FT] uit 1982. Een vijfdeurs station met 1300CC. Het is tot op heden mijn favoriete wagen ook al was het na twee jaar ook met hem gedaan. Mijn broer heeft hem overgenomen als onderdelenbuffer voor zijn toenmalige wagen

Na een half jaar zonder auto kochten we in 1990 wederom een Citroën. Dit keer een zilvergrijze Visa 11e S6 Leader [PR-26-XP] uit 1986. Ook weer een vijfdeurs maar de cilinderinhoud was weer afgenomen; 1100CC. Het is in onze auto-historie de volhouder, we hebben er 4 jaar mee gereden alvorens te besluiten dat de op handen zijnde reparaties te duur werden en er dus maar weer vervanging moest komen.

In 1994 nam Diana het heft in handen; aangezien zij toch altijd al betaalde zou zij nu ook kiezen. In plaats van de, door mij voorgestelde AX, werd het een blauwe Citroën ZX 1.4i avantage [DH-SP-62] uit 1991. De laatste vijfdeurs uit de reeks en het motor vermogen nam weer toe; 1400CC. Onze grootste brokkenbak; al na een maand reed ik hem frontaal in elkaar en Diana deed dat na een half jaar nog eens goed over. Wat een kreukelzone heeft dat modelletje zeg!

Na twee jaar vonden we het tijd voor een hele nieuwe en aangezien we zeer tevreden waren (en zijn) over de veiligheid! en het model kochten we ditzelfde model. Ditmaal een Bourdeau-rode Citroën ZX 1.8i Furio [PL-NV-11] uit 1996. Het moest een wat sportievere wagen worden en wij vinden dat een driedeurs dat beter uitstraalt. In ons snelle model zat een 1800CC krachtbron waar we behoorlijk aan gewend zijn geraakt.

Het kriebelde al bij me vanaf het moment dat ze op de markt kwamen, ooit zou ik Xantia rijden en ook (eindelijk) weer van de gasvering kunnen genieten. Onze "economische" ontwikkeling maakte het eind 1998 mogelijk om weer een stapje groter te gaan en dus werd het een nieuwe donkergroene Citroën Xantia 1.8i [XJ-PD-45] uit 1999. De 1800CC krachtbron moest een wat zwaardere carrosserie meedragen, maar WAT een genot!

Het beviel bijzonder goed en hoewel de C5 op de markt werd gezet en de Xantia zijn laatste "seizoen" inging besloten we in 2001 er toch weer/nog een te kopen. Eentje die wat meer uitstraling had. Spoilertje, licht metalen velgen. Zilvergrijs dit keer een nieuwe Xantia 1.8i 16v [50-GZ-XB] uit 2001 met een pittigere 1800CC krachtbron.

Twee jaar waren er weer verstreken en we gingen weer op zoek. Het was niet duidelijk wat het moest worden. Sinds mijn nieuwe baan reed ik een lease-auto (zilvergrijze Opel Astra Station, 1.7 dti [20-HJ-LR] uit 2001, helaas het was niet anders) en het was niet zinvol om zo'n grote auto erbij te houden. Voor Diana gingen we dus in 2003 op zoek naar iets pittigs maar wel wat kleiner. Tja ze heeft zo haar eigen wil en ik kon haar niet (meer) in een Citroën (bijv. C3 Pluriel?) houden.
Het werd iets totaal anders, maar wel helemaal Diana.

Het viel zwaar dat de C5 niet tot de mogelijkheden hoorde, maar binnen het wagenpark was wel een zeer passend alternatief voor handen. Dus toen begin 2005 de eerste leaseperiode erop zat en de Opel met 158.500 Km moest worden ingeleverd, zag ik mijn kans schoon voor weer een wagen met uitstraling. Spoilertje en 17" licht metalen velgen. Een champagnebruine Peugeot 407 XS berline 2.0 HDi 16v [28-RK-HS] uit 2005 met een pittigere 136 pk krachtbron. In 2006, bij het wisselen van werkgever, heb ik deze prachtauto in eigen beheer overgenomen.

Wat de toekomst ons zal brengen is natuurlijk grote onwetendheid. Maar voorlopig rijdt Diana nog steeds in haar "sportieve kleintje" en heb ik inmiddels zo'n 185.000 Km's genieten er op zitten. Zal er ooit weer een Citroën in beeld komen?

Wie zal het zeggen, met de DS-lijn hebben ze erg aantrekkelijke modellen geintroduceerd. We zullen zien.